വഞ്ചകൻ

വഞ്ചന എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അതി ക്രൂരമായ വഞ്ചന..

ഒരു നാൽപതു വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപാണ് ആ വഞ്ചന എന്റെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ചത്. അന്ന് പ്രായം ഒരു എട്ടു ഒൻപത് വയസ്സ് വരുമായിരിക്കും.
(ശ്ശോ , ന്റെ പ്രായം എല്ലാരും അറിഞ്ഞു)

ചേർത്തലയിൽ ഒറ്റപ്പുന്ന എന്ന ഒരു സ്ഥലമുണ്ട്. എവിടെത്തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കിയാലും അവിടെല്ലാം പഞ്ചാരമണലിന്റെ  പ്രളയമാണ്. വെയിൽ  മൂക്കുമ്പോൾ  കണ്ണിനെ വേദനിപ്പിക്കുന്ന പ്രകാശമാണ് ആ മണലിൽ തട്ടി വരുന്നത്. ഇന്നും ഒറ്റപ്പുന്ന എന്ന സ്ഥലം ഓർക്കുമ്പോൾ കണ്ണിലാണ് ആ  പ്രതികരണം ഉണ്ടാവുന്നത്.

അവിടെ ഒരു കൊച്ചു വാടക വീട്. ആ കൊച്ചുവീട്ടിലാണ്  അച്ഛനും അമ്മയും ഞാനും അനിയനും ചേച്ചിയും അടങ്ങുന്ന കൊച്ചു കുടുംബത്തിന്റെ താമസം. അമ്മ അന്ന് ഒറ്റപ്പുന്ന സ്കൂളിൽ അദ്ധ്യാപികയാണ്. അച്ഛൻ മറ്റൊരു സ്കൂളിലും.

വളരെയധികം ഓർമ്മകൾ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഒരു വീടായിരുന്നു അത്. അതൊരു വാടക് വീടാണെന്നൊന്നും അന്നത്തെ ബാലമനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നെ ഒരു പാടു വാടക  വീടുകളിലൂടെ  കയറിയിറങ്ങി അച്ഛന്റെ നാട്ടിലെത്തി സ്വന്തം വീട്ടിൽ  താമസം ആകുമ്പോൾ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

കഥയിലെ കഥാനായകൻ ഈ ഞാൻ.

പറഞ്ഞു വരുന്നതു  ഒരു വലിയ വഞ്ചനയുടെ  കാര്യമല്ലേ.
അപ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും അതിൽ ഇമ്മിണി ബല്ല്യ ഒരു  വില്ലനും ഉണ്ടാവുമല്ലോ. ഉണ്ട്, രണ്ടു വയസ്സ് ഇളയവനായ എന്റെ അനിയൻ.

ഈ കക്ഷി നമ്മുടെ അനിയനാണെങ്കിലും കയ്യിലിരിപ്പ് കൊണ്ട് ചേട്ടനാണെന്നു അമ്മ ഇടയ്ക്കിടെ പറയുമായിരുന്നു. അവൻ കാഞ്ഞബുദ്ധിയാണ്.
ഗുജറാത്തിൽ ജോലിക്ക് പോയ അമ്മാവൻ  അവനൊരു ഹിന്ദി ഓമനപ്പേര് ചാർത്തിക്കൊടുത്തു .  ഛോട്ടാ.....  

ബടാ ആയി ഞാൻ അവിടെത്തന്നെയുണ്ടല്ലോ..

ഈ ഛോട്ടാ. എന്ന് വിളിക്കുമ്പോൾ കേട്ട് നിൽക്കുന്നവർ  മുഖം തുടയ്ക്കുന്നത് കൊണ്ടാവണം കാലക്രമത്തിൽ അത് വേറും  ചോട്ടാ ആയി മാറി.  

അന്നൊക്കെ കുടുംബാസൂത്രണം എന്നപേരിൽ സർക്കാർ  ഒരു ചുവന്ന ത്രികോണവും കൂടെ " കുട്ടികൾ ഒന്നോ രണ്ടോ മതി" എന്ന വാചകവും കണ്ണിൽ  കാണുന്നിടത്തൊക്കെ പ്രദർശിപ്പിക്കുന്ന കാലമാണ്. ആനവണ്ടിയിൽ പടികൾ കയറുമ്പോൾ തന്നെ വനിതകളുടെ സീറ്റുകളുടെ   മുകളിൽ " വനിതകൾ "  എന്നെഴുതിയതിനു താഴെ ആ മഹദ് വചനം   എഴുതി വച്ചിരിക്കുന്നത് കാണാം..

കണ്ടാൽ  തോന്നും ഇതിനെല്ലാം കാരണക്കാർ വനിതകളാണെന്ന്. പുരുഷകേസരികൾക്ക്‌ ഒരു കുറ്റവുമില്ല. 

ഒരിക്കൽ ആനവണ്ടിയിൽ ഞങ്ങൾ കുടുംബസമേതം കയറുകയാണ്. അച്ഛനുമമ്മയും ഞാനും ചേച്ചിയും കയറിക്കഴിഞ്ഞു. ഈ കാഞ്ഞബുദ്ധി വണ്ടിയിൽ കയറാതെ റോഡിൽ  രണ്ടു കയ്യും പുറകിൽ  കെട്ടി നിൽക്കുകയാണ്.
കണ്ടക്ടർ ചോദ്യഭാവത്തിൽ അവനെ നോക്കി.
അമ്മ അവനെ രൂക്ഷമായി നോക്കി " കേറടാ"  എന്ന് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. 

ആശാന് ഒരു കുലുക്കവുമില്ല. വളരെ സാവധാനം വണ്ടിയ്ക്കകത്തേയ്ക്ക് നോക്കി കക്ഷി വായിക്കുകയാണ്..

"കുട്ടികൾ ..ഒന്നോ... രണ്ടോ... മതി.."

അർത്ഥഗർഭമായ ഒരു നിശബ്ദത . പിന്നെ,

"രണ്ടെണ്ണം കേറീല്ലേ.. നീപ്പോ ഞാനെങ്ങനെ കേറും?"

വണ്ടിയിൽ ആൾക്കാരുടെ അട്ടഹാസം മുഴങ്ങിയപ്പോൾ അച്ഛൻ തിരക്കിലൂടെ ഊളിയിട്ടു മുൻപോട്ടു  പാഞ്ഞതായി അമ്മയുടെ അതിശയോക്തി .

ഇപ്പോൾ വില്ലനെപ്പറ്റി ഏകദേശ ധാരണ  ആയിക്കാണുമല്ലോ?
ഇനി വഞ്ചനക്കഥ ..

അന്നെനിക്ക് ഒരു ദൗർബല്ല്യം ഉണ്ട്. ദോശ...!!

ആള് കൊഞ്ച് പോലെയാണെങ്കിലും ഒരിരുപ്പിനു നാലഞ്ചു ദോശ സെക്കണ്ടുകൾ കൊണ്ട്  അകത്താക്കി മറ്റുള്ളവരുടെ പാത്രത്തിൽ അന്തം വിട്ടു കൊതിയോടെ നോക്കിയിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അമ്മ ഭയഭക്തിബഹുമാനത്തോടെ ഒരു പേരും ചാർത്തിത്തന്നു , തിമ്മൻകണ്ട.

ദോശയാണ് ഈ കഥയിലെ വിദൂഷകൻ .

എന്നും  വൈകിട്ട് ഒറ്റപ്പുന്ന എന്ന കൊച്ചുപട്ടണം താണ്ടി അപ്പുറമൊരു വീട്ടിൽ പോയി പാല് വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വരേണ്ട ചുമതല ആണൊരുത്തനായ എനിക്കുള്ളതാണ്. എനിക്ക് വഴി തെറ്റാതിരിക്കാൻ വഞ്ചകനും  കൂടെ കാണും.

ചായക്കടകളിൽ കണ്ണാടിഅലമാരയിൽ വാരിക്കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന ദോശ കാണുമ്പോൾ എന്റെ നടപ്പ് പതിയെയാകും. എന്തോരം ദോശകളാണ്.!
ഇതെല്ലാം തിന്നുന്നവർ എന്ത് ഭാഗ്യവാന്മാരാണ്..!!

അങ്ങനെ കണ്ണാടിയലമാരിയിലെ ദോശകളെ നോക്കി, ആർക്കും ഒരു ചേതവുമില്ലാതെ അവയെ പ്രണയിച്ചു, വെള്ളമിറക്കി  എന്റെ ജീവിതം അനർഗളനിർഗളമായി അഭന്ഗുരമായി മുന്നേറുമ്പോൾ വഞ്ചകൻ ഒരു ബോംബിട്ടു.

"കാശുണ്ടാരുന്നെ നമുക്ക് ദോശ വാങ്ങിക്കാരുന്നു, ല്ലേ?"

ഇന്നാരുന്നേൽ  നമ്മൾ ഉടനെ ചോദിച്ചേനെ, നമുക്കെന്താ ദാസാ ഈ ബുദ്ധി  നേരത്തെ തോന്നാതിരുന്നതെന്ന്. ഒരൊന്നിനും  ഓരോ സമയമുണ്ട്.

എന്റെ ഹൃദയം പ്രതീക്ഷാനിർഭരമായി. ജീവിതത്തിനു ഒരു ലക്ഷ്യമൊക്കെ ഉണ്ടായി. അതുവരെ കണ്ണാടിയലമാരിയിൽ പുറം തിരിഞ്ഞു കിടന്നുറങ്ങിയ ദോശകൾ  എന്നെ നോക്കി, എന്നെ മാത്രം നോക്കി, പുഞ്ചിരി തൂകാൻ തുടങ്ങി. 

പക്ഷെ ചുമ്മാ സ്വപ്നം കണ്ടിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ. "കാശുണ്ടാരുന്നെ.." എന്ന ഒരു  എന്തുനല്ല നടക്കാത്ത സ്വപ്നം ഒരു വലിയ  പ്രശ്നമായി മുൻപിൽ അവതരിച്ചു.
കാശില്ല ... 

നാലാം ക്ലാസ്സുകാരന്റെ  ഓട്ടക്കീശയിൽ  എവിടാ ദോശ മേടിക്കാൻ കാശ്.. ?

ഇനി അഥവാ കാശു കിട്ടിയാലും അതിനു ചായക്കടയിൽ നിന്നും ദോശ വാങ്ങീന്ന് അറിഞ്ഞാൽ അമ്മ വക തല്ലും ഉറപ്പ്.

എന്നും പാല് മേടിക്കാൻ പോകുമ്പോൾ ദോശകൾ  കണ്ണാടിയലമാരിയിൽ കിടന്നു വീർപ്പുമുട്ടി എന്നെ നോക്കി കരയും. വേമ്പനാട്ടുകായലിൽ  ചാഞ്ചാടി നീങ്ങുന്ന വഞ്ചി പോലെ ഞാനും വികാരവിക്ഷോഭത്തിൽ അകപ്പെട്ട് ആടിയാടി നീങ്ങും.  കൂടെ നടക്കുന്ന വഞ്ചകനാകട്ടെ  ഈ പ്രണയാതുരനെ   അനുകമ്പയൊടെ   നോക്കും.

അങ്ങനെ കാലം പ്രണയത്തിലൂടെയും നിരാശയിലൂടെയും കടന്നുപോകുമ്പോൾ ഒരിക്കൽ മേശയുടെ വലിപ്പിൽ ഈയുള്ളവൻ ഒരു ബിസ്കറ്റ് ടിന്ന്   കാണുന്നു. അതിൽ നിറയെ ചില്ലറ പൈസകളാണ്. അമ്മ സാധനങ്ങൾ   വാങ്ങിക്കഴിയുമ്പൊൾ ബാക്കി കിട്ടുന്ന ചില്ലറത്തുട്ടുകൾ.
ഞാൻ പക്ഷെ നാണയങ്ങൾ അല്ല കാണുന്നത്, ടിന്നു നിറയെ ദോശകൾ.

വീണ്ടും അശരീരി.
"ശ്ശോ , പത്തു പൈസ കിട്ടിയാൽ എന്തോരം ദോശ തിന്നാരുന്നു..!!"
തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ അവൻ തന്നെ. വഞ്ചകൻ..
ഈ പാവം ഞാൻ ടിന്നിൽ നിന്നും  പത്തു പൈസ എടുത്തു നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റിൽ ഇട്ടു.

അന്ന് വൈകുന്നേരം പാല് മേടിക്കാൻ പോകുമ്പോൾ നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റിലെ പത്തു പൈസ സന്തോഷം കൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു.   ചായക്കടയുടെ മുൻപിലെത്തിയപ്പോൾ കൂടെ നടന്ന  വഞ്ചകൻ നിക്കറിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചു. 

ഞാൻ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പൈസ എടുത്തു കൊടുത്ത്  ഒരു ദോശ  വാങ്ങി. വാഴയിലയിൽ പൊതിഞ്ഞ ദോശയെ പ്രസാദം കിട്ടിയപോലെ വാങ്ങി പ്രണയപുരസ്സരം ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ചു നടന്നു.
വഞ്ചകന്റെ കണ്ണ് ദോശയിലാണ്.

ആരേലും കണ്ടാലോ? ദോശയെ നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റിലേയ്ക്ക് തിരുകിക്കയറ്റി.

പാലും കൊണ്ട് തിരികെ വരുമ്പോൾ  വഞ്ചകൻ ഉപദേശിച്ചു.
"ഇപ്പൊ വീട്ടിലെത്തും, ദോശ തിന്നണ്ടേ? അമ്മ കണ്ടാ തല്ലുമേ .."

വഴി നീളെ ദോശ തിന്നു നടക്കുന്നതെങ്ങനെ? ആരേലും കണ്ടാലോ.!!
പോക്കറ്റിൽ കയ്യിട്ട് ദോശ പുറത്തെടുക്കാതെ തന്നെ പിച്ചിപ്പറിച്ചെടുത്തു തിന്നു. ഇടക്കിടെ വഞ്ചകനും ഒരു കഷണം കൊടുക്കും.

വഞ്ചകന് കൊടുത്ത ദോശക്കക്ഷണങ്ങളുടെ  എണ്ണം കുറഞ്ഞു പോയെന്നും കിട്ടിയ കഷണങ്ങൾക്ക് തന്നെ ഞാൻ തിന്നതിനേക്കാൾ വലുപ്പം കുറവായിരുന്നു എന്നും പിൽക്കാലത്ത് അവൻ ആരോപണം ഉന്നയിച്ചിരുന്നു എന്നത് ശരിയാണ്. സമത്വസുന്ദരമായ ഒരു കിനാശ്ശേരി അന്നേ അവന്റെ  മനസ്സിൽ ബീജാവാപം  ചെയ്യപ്പെട്ടു എന്ന് ഈ തിമ്മങ്കണ്ടയ്ക്ക് ഒട്ടും  മനസ്സിലായതുമില്ല. മനസ്സിലായാലും പക്ഷെ ഇതൊന്നും ഐക്യരാഷ്ട്രസഭേൽ വച്ചു ചർച്ച ചെയ്തു തീരുമാനിക്കാവുന്ന പ്രശ്നം അല്ലല്ലോ.

വീടടുക്കാറായപ്പോൾ പോക്കറ്റിൽ വാഴയില ശേഷിച്ചു. അതെടുത്ത് കളയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ  എന്തോ ഭീകര അഴിമതി നടന്ന പോലെ വഞ്ചകന്റെ കണ്ണുകൾ എന്നെ രൂക്ഷമായി നോക്കി. നനയുന്ന കണ്ണുകളിൽ  നിന്നും  അഗ്നിസ്ഫുലിന്ഗങ്ങൾ എന്റെ നേരേ പാഞ്ഞു വന്നു.
അവൻ എന്നെയും കടന്നു വീട്ടിലേയ്ക്ക് ശരവേഗത്തിൽ പാഞ്ഞു.

ഞാൻ വായിൽ അവശേഷിച്ച ദോശയുടെ  രുചി ആസ്വദിച്ച്  പഞ്ചാരമണൽ തട്ടിത്തെറുപ്പിച്ച്   സാവധാനം വീട്ടിലെത്തി. വരാന്തയിൽ അമ്മ കാത്തു നില്പുണ്ട്. കയ്യിൽ  നീളമുള്ള ഒരു വടിയുമുണ്ട്‌. അമ്മ സ്വീകരിച്ചു ആനയിച്ച് അകത്തേയ്ക്ക് കൊണ്ടുപോയി.  പാൽപ്പാത്രം മേടിച്ചു മേശപ്പുറത്തു വച്ചു. പിന്നെ എന്റെ രണ്ടു കൈകളും പിന്നിലേയ്ക്കാക്കി ജനൽ കമ്പിയിൽ ചേർത്തു കെട്ടി. വടി ഉയർത്തിക്കാട്ടി  ചോദിച്ചു.
"നീയിനി മോഷ്ടിക്കുമൊ?"

അമ്മയുടെ ദേഷ്യം എന്നെ വല്ലാതെ ഭയപ്പെടുത്തി. ടിന്നിനകത്തു നിന്നും പൈസ എടുത്തതാണോ അതോ അത് കൊണ്ട് ദോശ  മേടിച്ചതാണോ  ഈ 'മോഷണം" എന്ന പ്രവർത്തി  എന്ന് കൂലങ്കഷമായി ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട്, പതിവ് പോലെ ഞാൻ കൊള്ളാത്ത അടിയ്ക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റാത്ത വേദനയിൽ ഉറക്കെ കരയാൻ തുടങ്ങി.
മോഷ്ടിക്കില്ലാ എന്ന് പറയാത്തത് കൊണ്ടാണോ എന്റെ കള്ളനിലവിളി കണ്ടാണോ അമ്മയുടെ ദേഷ്യം കൂടിക്കൂടി വന്നു. പടെ  പടെ  എന്ന് അഞ്ചാറു അടി വീണു. അടിയുടെ വേദന വന്നപ്പോൾ  ഞാൻ കരച്ചിലിന്റെ കാഠിന്യം  കൂട്ടി. കരച്ചിലിനിടയിലും വഞ്ചകൻ കതകിന് മറവിൽ നിന്നും എന്നെ ഉളിഞ്ഞു നോക്കുന്നതു ഞാൻ കണ്ടു.
പ്രേരണക്കുറ്റവും ശിക്ഷാർഹമല്ലേ?

ഒരു അദ്ധ്യാപികയുടെ  മകൻ മോഷ്ടിക്കുന്നതിൽപരം ഈ ലോകത്ത് മറ്റേതെങ്കിലും നികൃഷ്ടമായ പ്രവർത്തിയുണ്ടോ എന്ന് അമ്മ പരിതപിച്ചു. നാളെ എങ്ങനെ സ്കൂളിൽ പോകുമെന്നും എങ്ങനെ മറ്റു സാറന്മാരുടെ  മുഖത്തു നോക്കുമെന്നും  അമ്മ ഉറക്കെ ഉറക്കെ വിഷമിച്ചു. കാര്യങ്ങൾ ഇത്രയും ഒക്കെ വഷളായ സ്ഥിതിക്ക്  ഒരു മോഷ്ടാവെന്ന നിലയിൽ ഞാൻ നാളെ എങ്ങനെ സ്കൂളിൽ പോകുമെന്നും എന്റെ ക്ലാസ്സിലെ കുട്ടികളുടെ മുഖത്ത്  എങ്ങനെ നോക്കും എന്നും  ആരും പറഞ്ഞു തന്നുമില്ല.

ആദ്യമായാണ്‌ ബന്ധനസ്ഥനായി അമ്മയുടെ വക തല്ലു മേടിക്കുന്നത്.  സാധാരണഗതിയിൽ ആദ്യത്തെ തല്ലിൽ തന്നെ മുറ്റത്തിന്റെ അങ്ങേക്കരയിൽ എത്തും. ഒരു പക്ഷെ തല്ലിന്റെ നൊമ്പരത്തെക്കാളേറെ ആ ബന്ധനം മനസ്സിനെ വല്ലാതെ  ഉലച്ചിരിക്കണം. അനുവാദം ഇല്ലാതെ മറ്റുള്ളവരുടെ ഒന്നും എടുക്കാൻ പാടില്ല  എന്ന് മനസ്സിൽ തറച്ചു കയറി.
പിന്നെ   ജീവിതത്തിൽ ഇന്നേ  വരെ ഒരു മോഷണം നടത്തിയിട്ടില്ല.
ചില്ലറ ഹൃദയങ്ങളല്ലാതെ.

അടുത്ത ദിവസം അമ്മ രണ്ടോ മൂന്നോ ദോശ കൂടുതൽ തന്നു കാണുമെന്നു അമ്മയുടെ സ്നേഹം തീർച്ച പറയുന്നു.

വഞ്ചകനെ എങ്ങനെ കൈകാര്യം ചെയ്തു എന്ന് ഇന്ന് ഓർമയില്ല.
എങ്കിലും ഇന്നും ഇടക്കിടെ സൗകര്യം കിട്ടുമ്പോൾ അവനിട്ട് താങ്ങും .
"അല്ലേലും നീ എന്നെക്കൊണ്ട് കാശു മോഷ്ടിപ്പിച്ചു ദോശ  വാങ്ങിത്തിന്ന് എന്നെ കാലുവാരി എനിക്ക് തല്ലു മേടിച്ചു തന്നവനല്ലെ?"

കഥയറിയാവുന്ന അവന്റെ കുട്ടികളും എന്റെ കുട്ടികളും അവനു ചുറ്റും നിന്ന് കൂവി വിളിച്ചു ചിരിക്കും.
അവരുടെ അമ്മൂമ്മ അവരുടെ കൂടെ ആർത്തു  ചിരിക്കും.

അവനു ശിക്ഷ കിട്ടിയില്ല എന്ന്  തീർത്തും പറഞ്ഞുകൂടാ. അവന്റെ രണ്ടാമത്തെ മകൻ അവന്റെ തനിപ്പകർപ്പായി പിറന്നു.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------


ബ്ലോഗ്‌  വായനക്ക് ശേഷം വഞ്ചകന്റെ കുറിപ്പ്---
Pramod Chotta 
കൂട്ടരേ .....
ഞാനാണ് ഈ കഥയിലെ വില്ലന്‍.
കൂട്ടത്തിലെ കുഞ്ഞായ എന്‍റെ, കുഞ്ഞുമോന്‍ സ്ഥാനം അടിച്ചുമാറ്റിയവന്‍ നായകന്‍ ..!!
കുഞ്ഞുമോനേ....ന്നുള്ള അമ്മയുടെ നീട്ടി വിളികേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ...
ന്തോന്നു വിളികേള്‍ക്കാന്‍ എന്‍റെ നാവു തരിച്ചിരുന്നു എന്നത് എന്റെമാത്രം സ്വകാര്യ നൊമ്പരം ...!!!!
ഇന്നും ......ചോട്ടായേ.....ന്നുള്ള വിളി കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ അറിയാതെ ബംഗാളി ആയി പോയത് പോലെ ഒരു ചമ്മല്‍.

ആ കള പോഛെല്ലും ...........!!! 

വിഷയത്തിലേക്ക് വരാം .....
ദോശ ഒന്നായിരുന്നില്ല .മൂന്നായിരുന്നു .....
മൂന്നിനെ രണ്ടായി ഭാഗിച്ചാല്‍ എത്ര ??
ഒന്നര എന്ന് ഞാന്‍ .
ഒന്നെന്നു നായകന്‍ .
സംശയം തീര്‍ക്കാന്‍ ഞാന്‍ വന്നു അമ്മയോട് ചോദിച്ചു .....
"മോട്ടിച്ച കാശിനു മൂന്ന് ദോശ വാങ്ങി രണ്ടായി വീതിച്ചാല്‍
എനിക്ക് കുഞ്ഞുമോന്‍ എത്ര തരണം.....???
ഇത്രേ...ഞാന്‍ ചോദിച്ചുള്ളൂ .അതിനാ എന്നേ....................

:D